Hayatımın en berbat günlerini slow motion modunda tekrar tekrar yaşadığım bir sabah hayatımın işine kavuşabilmek için Ankara'daydım. Oğuz ATAY Korkuyu Beklerken eşliğinde hayatımı bu hale sokanların annelerini saygıyla anmayı da ihmal etmiyordum dolmuşun ön koltuğunda ! Sonra ineceğim yere geldiğimi belirtti delikanlı dolmuşcu abimiz -önceden benden tekrar tekrar aldığı tembihler sayesinde-.Daha önce aynı yere 3 defa gelmeme rağmen öğrenmeyi inatla reddetmişti aklım.İşi alamayacağımı biliyordu demek ki.
İnmek için kalkıp arkamı döndüğümde bir rakibimle göz göze geldik.Hafif bir baş selamı ile yetindi.
- HAH! İşte şu suratsızla da evlenirsin. dedim kendi kendime.
Öylece başladık işte ve sanırım şimdi o suratsızla evlenme yolunda ilk adımlarımı atıyorum.Babası ile bize yemeğe geliyorlar.Deneyimsizim.Benimle tecrübelerinizi paylaşabilir misiniz?
NOT: Türkiye derecesi yapmama rağmen işi yine alamadım.Maalesef torpilim yoktu.